"Gdzie Elin tam owsianka"

Śniadanie sobotnie i niedzielne.

Coraz bardziej upewniam się, że hasło „gdzie Elin tam owsianka” ma przyszłość.

Otóż:

W piątek późnym popołudniem przyjechaliśmy do Przemyśla. Taka weekendowo-wakacyjna wycieczka puki jesień jest wczesna.
Do dawno niewidzianego wujostwa. I jakież było nasze zdziwienie kiedy przy kolacji wypływa temat wspólnego śniadania nazajutrz rano i okazuje się, ze wujostwo co dzień na śniadanie je owsiankę i uprzejmie zapytuje czy nie chcielibyśmy czegoś bardziej „normalnego”.

Tak -to jedna z tych miłych i zabawnych wielkich niespodzianek. 

Wujostwo oczywiście owsiankę je nieco inną. Gotowaną wyłącznie na mleku, niesoloną i z odrobiną miodu lub brązowego cukru. Ich owsianka trochę przypomina tą mojej mamy.

Po małej owsiance zawsze obowiązkowe kanapki z ukraińskiego chleba z czarnuszką (pyszna, bardzo aromatyczna przyprawa), serkiem kozim i do wyboru: pomidorem lub dżemem i ciasto. Sernik lub domowe pieguski oraz zielona herbata do picia.

Śniadania więc jadłam duże. Z przykrością jednak stwierdzam, ze ich dokumentacja fotograficzna nie jest szczególnie rozbudowana, bo nieco głupio było mi pstrykać zdjęcia jedzenia w trakcie. Zarejestrowałam jednak owsiankę, a po śniadaniu po trochu całą resztę.