Prawie góry - krótka śniadaniowa relacja. Dzień słotny, dzień słoneczny i dzień owocobrania.

Prawie góry. Dzień deszczowy. Śniadanie 2. Poniedziałek. Przygotowania do spaceru

Śniadanie: manno-owsianka na górskiej wodzie z borówkami z krzaczka przy domu. Nadal jedząc śniadanie zachodzę w głowę jak to jest, że mam butle wody stamtąd, te same płatki i mannę i dokładnie takie same borówki. A smak nie do powtórzenia.

***

Prawie góry. Dzień słoneczny. Śniadanie 2. Niedziela. Śniadanie na schodkach werandy.

Śniadanie: waniliowy makaron razowy na mleku sojowym. Z malinami z pół dzikich krzaczków. Rozgrzewający na chłodny poranek ciepłego dnia. 

W trakcie dnia druga genialna odsłona malin: ciepły waniliowy budyń z mnóstwem malin. 

To był też dzień pracy i pisania oraz odwiedzenia starego franciszkańskiego klasztoru z małą dzwonnicą i mnichami  którzy postraszyli nas ogniem piekielnym.

***

Prawie góry. Dzień 0. Dzień owocobrania. Sobota. Przyjazd

20.45 Wieczór zapowiadał burze, która jednak nie przyszła. Na stoliku obok leżą dzisiejsze zdobycze - owoce. Włączyłam cichą muzykę, a na kuchence gotuje się woda na kawę. Biorę się do pracy. Malin nie było tyle co rok temu. Pewnie zbyt późno przyjechaliśmy,. Te dzikie już się kończyły, te z chruśniaka jeszcze nie zaczęły. Rekompensował to dziki urodzaj amerykańskich borówek i znalezione w starej części zarośniętego sadu pierwsze tegoroczne papierówki. 

***

Wyjazd ? Moje prawie góry to takie miejsce do uciekania. Gdzie nie ma porządnej drogi, jest za to łąka, lasek, stary zdziczały sad i mnóstwo nieba. Najświeższe powietrze jakie się da i drewniana chatka z okiennicami. 

Zwykle jadę tam po prostu czytać i poszukać nowych ścieżek przez pagórki. Teraz starałam się pracować. Ze skutkiem - raz lepiej, raz gorzej, choć na pewno milej. Na werandzie z widokiem na góry i komputerem podłączonym zestawem przedłużaczy przerzuconych przez okno.

Dlaczego prawie góry ? Bo dla mnie - wychowanej w krainie gdzie patrząc na horyzont widzi się najdalsze jego krańce, gdzie ziemia jest płaska, a każdy pagórek to poważne wybrzuszenie terenu ta wioska to porządne góry. Gdzie nie spojrzysz tam wzniesienia, horyzont ma kilka poziomów. Góra, za górą i jeszcze jedna góra. Ziemia jest tak pofałdowana, że ciężko znaleźć coś choć trochę równego - każda łąka i ogród to stok. Wszędzie pochylnie. Spacer to górska wspinaczka. W górę, w dół,w górę w dół i tak bez końca.
A dla mieszkańców małopolski to stamtąd do gór jeszcze daleko. Żadnych szczytów, żadnych skał - ino troche pagórków..

Z rzeczy ciekawych. Okazało się że pobliskie miasteczko to chyba wielcy fani Milki philadelphi. Mieli jej dużo i stosunkowo tanio. Postanowiłam więc pokierować się zdrowym rozsądkiem i nie doszukiwać się teorii spiskowych w polityce składnikowej Kraft'a. Całkiem niezłe to smarowidło :)